บันทึกบนเส้นทางธรรม
ครั้งหนึ่งในชีวิตเมื่อประมาณ 25 ปีที่แล้วที่ผมได้ทำให้หัวใจของแม่ชุ่มชื่น เปี่ยมล้นด้วยความปีติมีความสุข นั่นคือการที่ผมได้บวชและศึกษาธรรมะตามประเพณีไทยหลังจากจบการศึกษา ในช่วงบวชผมรู้สึกอิ่มเอิบ และสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่หิวแม้จะรับประทานอาหารเพียงวันละ 2 มื้อและแม้เวลาจะผ่านมานานแล้วแต่คิดถึงทีไรก็ทำให้รู้สึกดีทุกครั้งและเมื่อมีปัญหาทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัว ก็จะทำให้ผมคิดและตัดสินใจทำอะไรได้อย่างมีสติมีเหตุมีผลมากขึ้น การบวชครั้งนั้นเป็นการบวชอย่างเรียบง่าย ท่านอาจารย์ซึ่งผู้เป็นพระผู้บวชให้ ได้สอนพระบวชใหม่อยู่เสมอว่า ในการบวชไม่ให้เน้นพิธีการ การรื่นเริง หรือค่าใช้จ่ายมากเกินไป เพราะแทนที่จะได้บุญอาจเป็นบาปอีกถ้าต้องมารับภาระหรือเป็นหนี้สินเพื่อเอาหน้าแต่ขอให้บวชใจและสนใจศึกษาธรรมะอย่างแท้จริงจึงจะได้ผลดีกับตัวเองและส่งผลบุญถึงพ่อแม่ญาติพี่น้องด้วย
แม้เมื่อผมได้ทำงานมีความรับผิดชอบมากขึ้น มีเวลาในการศึกษาธรรมะน้อยลง แต่ทุกครั้งที่มีปัญหา คำสอนของพระพุทธเจ้าและคำสอนของท่านอาจารย์เสนอซึ่งนอกจากเป็นเจ้าคณะจังหวัดแล้วยังเป็นอาจารย์สอนวิชาศีลธรรมในวัยเด็กของผม ซึ่งมักจะช่วยผมได้เสมอ
ในขณะบวชนอกจากได้ศึกษาธรรมะแล้ว ยังได้ฝึกความอดทน ในการเดินบิณฑบาตบนพื้นถนนดินลูกรังด้วยเท้าเปล่าระยะทางกว่า 10 กิโลเมตรทุกๆเช้า นึกถึงครั้งแรกที่ย่างเท้าเหยียบลงบนพื้นหินกรวดก้อนเล็กๆ ทำให้รู้สึกได้ถึงความอดทนของพระพุทธองค์และพระสงฆ์สมัยก่อน และสอนให้เราได้ฝึกสมาธิในขณะย่างเท้าทุกย่างก้าวเพราะเมื่อคิดถึงทีไรก็ปวดเท้าแทบทนไม่ไหว แต่เมื่อมีสมาธิเราก็ก้าวผ่านพ้นไปได้ ซึ่งเปรียบได้เช่นเดียวกับปัญหาต่างๆที่เกิดขึ้นในชีวิตจริง
สุทธิ สุทธิวังโส
